Ιστορικά

Τό ὕψωμα πού βρίσκεται ἡ Μονή, λεγόταν ἀπό παλιά Ἀετοπλαγιά, προφανῶς γιατί φώλιαζαν ἀετοί. Μέχρι τό 1922 ἦταν ὀργανωμένο τουρκικό χωριό, καί  ὀνομαζόταν Ἐλετζίκ. 

Μέ τήν μικρασιατική καταστροφή καί τήν ἀνταλλαγή τῶν πληθυσμῶν, ἔφυγαν οἱ Τοῦρκοι καί ἐγκαταστάθηκαν στά σπίτια τους, πρόσφυγες Μικρασιάτες. Ἄνθρωποι πού γλίτωσαν τή βάρβαρη σφαγή καί τή θηριωδία τῶν Νεοτούρκων καί μέ ἀμέτρητες περιπέτειες ἔφθασαν στήν  Ἕλλάδα, ἔχοντας στήν καρδιά τους ἀγιάτρευτη τήν ἀπόγνωση καί πίκρα τοῦ ξεριζωμοῦ, μαζί μέ μιά ἀκτίνα ἐλπίδος γιά τή θεμελίωσή τους στήν καινούρια πατρίδα. Καί φυσικά ἀκέραιη τήν πατροπαράδοτη πίστη τους στό Χριστο, ὅπως μέ μοναδικό τρόπο διασώθηκε στίς περιοχές τῆς Μ. Ἀσίας καί τοῦ Πόντου, αἰωνίων κοιτίδων τοῦ Χριστιανισμοῦ. Καί τό «  ἀπό Θεοῦ ἄρξασθαι »  ἔγινε τό σύνθημά τους μετά τήν ἐγκατάσταση. Βασικό μέλημά τους ἡ δημιουργία Ἱεροῦ Ναοῦ, τοῦ κέντρου τῆς βασανισμένης ζωῆς τους, ὅπου θά λατρεύουν τό Θεό καί θά ἐπιζητοῦν τίς πρεσβεῖες τῆς Θεοτόκου καί τῶν Ἁγίων γιά τήν ἐκπλήρωση τῶν καθημερινῶν αἰτημάτων τους. Ἐπειδή οἱ συνθῆκες τῆς προσφυγιᾶς δέν τούς ἐπέτρεπαν τήν ἄμεση ἀνέγερση  Ἱεροῦ Ναοῦ, μετέτρεψαν τό ὑπάρχον τζαμί τῶν Τούρκων σέ χῶρο λατρείας καί τόν ἀφιέρωσαν στόν Ἅγιο Παντελεήμονα.

Ἔτσι κύλησαν τά χρόνια, μέσα στή σκληρή βιοπάλη, καλλιεργώντας τά λίγα χωράφια τους καί ἀσχολούμενοι μέ τήν κτηνοτροφία. Γιά τήν ἀνάβαση στό χωριό, χρησιμοποιοῦσαν ζῶα, καί ὑπῆρχε μόνο ἕνα μονοπάτι. Τό δύσβατο ὅμως τῆς περιοχῆς μαζί μέ τούς κινδύνους τοῦ ἐμφυλίου πολέμου, ἀνάγκασαν τούς κατοίκους νά τό ἐγκαταλείψουν τό 1950 καί νά ἐγκατασταθοῦν στό Χρυσόκαστρο καί στή γύρω περιοχή. Ὁ Ναός τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος λειτουργοῦσε στή μνήμη του, ἀλλά ὑπέστη πολλές φθορές μέ τό πέρασμα τοῦ χρόνου καί τήν ἔλλειψη συνεχοῦς φροντίδος, ὁπότε σχεδόν ἐρημώθηκε. Ἀλλά ὁ Ἅγιος δέν ἐπιθυμοῦσε τήν ἐγκατάλειψη καί εἶχε ἄλλα σχέδια γιά τό χῶρο καί τήν ἐκκλησία Του.

Τό 1960 ἐμφανίζεται στόν ὕπνο ἑνός μικροῦ παιδιοῦ, καί τοῦ ζήτησε νά πεῖ στούς γονεῖς του νά μεριμνήσουν γιά νά χτίσουν καινούριο Ναό. Ὑπέδειξε μάλιστα καί τό πρόσωπο πού θά ἀνελάμβανε τήν ἐπίβλεψη καί εὐθύνη τῆς ἀνεγέρσεως, τόν π. Ἀντώνιο Ζουμπουλιέρη, Ἀρχιμανδρίτη καταγόμενο ἀπό τήν Κωνσταντινούπολη, μέ θεολογική μόρφωση, πού διέμενε στό χωριό Μεσιά. Ὁ Ἅγιος μάλιστα ὑπέδειξε νά χτιστεῖ ὁ Ναός βορειότερα τοῦ ὑπάρχοντος πού ἦταν παλαιότερα τούρκικο τζαμί.  Σαράντα ὁλόκληρα χρόνια ὁ Ἅγιος ὑπέμενε αὐτή τήν κατάσταση, νά ὑφίσταται ὁ Ναός Του σέ χῶρο τζαμιοῦ, ἀλλά ὅταν ἦρθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξέφρασε τή δυσφορία Του καί ζήτησε καταλληλότερη θέση.

Μέ τήν βοήθεια καί τίς πρεσβεῖες Του, νέος Οἶκος οἰκοδομεῖται στόν  Ὕψιστο καί στόν Ἅγιο Μεγαλομάρτυρα. Ὁ Ναός μικρός, ἁπλός καί ἀπέριττος, ἔκρυβε μέσα του ὅλη τήν δόξα καί τό μεγαλεῖο τῆς λατρευτικῆς ζωῆς καί τό μυστήριο τῆς Ὀρθοδοξίας. «  Πᾶσα ἡ δόξα τῆς θυγατρός τοῦ Βασιλέως ἔσωθεν » (Ψα. 44) . Τό τέμπλο ἦταν χτιστό μέ εἰκόνες ρωσικῆς τεχνοτροπίας πού ἔκρυβαν ἰδιαίτερη χάρη.

Ἡ  Ἱστορία τῆς δεύτερης φάσης τοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος, καλύπτει τήν περίοδο 1963 ἔτος ἀποπερατώσεως ἕως τό 1978, ὁπότε λειτουργοῦσε μιά φορά τό χρόνο, στίς 27 Ἰουλίου, μέ πάνδημη λαϊκή πανήγυρη καί συμμετοχή τῶν κατοίκων ἀπ’ ὅλα τά γύρω χωριά, πού ἐκείνη τήν ἡμέρα ἄφηναν ὅλες τίς ἐπείγουσες γεωργικές ἐργασίες τους καί ἀνέβαιναν μέ τά πόδια γιά νά ἀνάψουν τό κεράκι τους στόν Ἅγιο καί νά φέρουν τό τάμα τους ἀπό κάποια θεραπεία πού εἶχαν βιώσει. Ὁρισμένες φορές τελοῦσαν ἰδιωτικές Θεῖες Λειτουργίες στό Ναό, ἀλλά ὁ χῶρος γύρω εἶχε ἐρημώσει. Τά σπίτια καί τά κτίσματα παραδόθηκαν στή φθορά τοῦ χρόνου καί εἶχαν μεταβληθεῖ σέ ἐρείπια καί χώρους βοσκῆς τῶν ζώων. Ὅλα μαρτυροῦσαν καί ἐπιμετροῦσαν τήν ἐγκατάλειψη, ἀλλά ὁ Θεός εἶχε ἄλλα σχέδια γιά τό χῶρο καί ὁ Ἅγιος περίμενε τήν ἀνακαίνιση τοῦ Ναοῦ καθώς καί τήν καθιέρωσή του σέ γυναικεία Ἱερά Μονή.