Λατρευτική Ζωή

Ἡ καθημερινή ζωή τῶν ἀδελφῶν, ἀναλώνεται στούς δύο κεντρικούς ἄξονες τῆς μοναχικῆς πολιτείας, στήν προσευχή καί στήν διακονία. Τό πρῶτο συντελεῖται στήν λατρευτική ζωή καί στήν ἀτομική ἄσκηση τῆς μοναχῆς στό κελλί της, ἐνῶ τό δεύτερο μέ τήν ἐν γένει δραστηριότητα στά διακονήματα καί λοιπές ἐργασίες τῆς Μονῆς. Ἐμποτίζεται δέ ἀπό τή συνεχῆ ἐπισκίαση τοῦ Θεοῦ καί τῆς Θεοτόκου καί τήν διαρκῆ πνευματική παρουσία τοῦ ἐφόρου τῆς Μονῆς Ἁγίου Παντελεήμονος, «  ὧν ὑπό τάς πτέρυγας »  περιθάλπονται τά νοσσία τῆς ἀδελφότητος. Ἀδιάψευστα τεκμήρια τῆς ἀδιάλειπτης κηδεμονίας τοῦ Θεοῦ δι’ ἡμᾶς τούς ταπεινούς εἶναι τά ἀμέτρητα θαύματα στήν ὀλιγόχρονη ζωή μας ἐδῶ.

«  “Υμνολογία μοναχῶν ἀκατάπαυστος ἔστω » κατά τούς θεοφόρους πατέρας ὡς τά Χερουβείμ μυστικῶς εἰκονιζόντων, καί πρός τήν ἀγγελικήν κατάστασιν, ἐν σώματι διατεινομένων. Γι αὐτό καί στίς Ἱερές Μονές ἔχει παγιωθεῖ ἕνα καθημερινό πρόγραμμα ἐκκλησιαστικῶν Ἀκολουθιῶν πού τηρεῖται ἀπαρεγκλίτως  καί ἀποτελεῖ ἐλάχιστη προσφορά τῶν χοϊκῶν ἀνθρώπων στόν νοητό Νυμφίο τῶν ψυχῶν Ἰησοῦ Χριστό.  Ἡ Ἱερά Μονή μας ἀκολουθώντας τήν μακραίωνη παράδοση τοῦ μοναχισμοῦ, τηρεῖ τό αὐστηρό ἁγιορειτικό Τυπικό πού τό ἐξηγίασε ἡ χιλιόχρονη χρήση του στό  Ἅγιον  Ὄρος, μέσα στά κατανυκτικά Καθολικά τῶν Μονῶν.

Πιστό ἀντίγραφο Ἁγιορειτικοῦ Καθολικοῦ καί ὁ νέος περικαλλής Ναός τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος, εἶναι ὁ φυσικός χῶρος, ὅπου ἀναπέμπονται οἱ καθημερινές εὐχές στόν Κύριο καί ξεχύνεται στίς ψυχές ἡ αὔρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μεσονυκτικό, Ὄρθρος, Θεία Λειτουργία, Ἐσπερινός, Ἀπόδειπνον, Ἀγρυπνίες, Παρακλήσεις, διαδέχεται ἡ μία Ἀκολουθία τήν ἄλλη, καί ὁριοθετοῦν τή ζωή τῶν ἀδελφῶν καί ὅλες τίς δραστηριότητες τοῦ Ἱεροῦ Κοινοβίου.

Μέσα στό Ναό, κατεργάζεται ἡ πνευματική ἀλλοίωσις τῆς ψυχῆς, ἐκ τῆς ἀγάπης καί τοῦ πόθου τοῦ Θεοῦ, ἡ κάθαρσις τοῦ νοός καί τῆς καρδίας καί ὁ ἁγιασμός τῆς μοναχῆς. Σ  αὐτό συντελεῖ ἡ ὅλη διάταξη το Καθολικοῦ, μέ τίς τοιχογραφίες πού θά καλύψουν ὅλη τήν ἐπιφάνεια τῶν τοίχων, μέ τόν αὐστηρό καί ἱλαρό Παντοκράτορα τοῦ τρούλλου, πού ἐποπτεύει ὅλη τήν λατρεία καί δέχεται ὡς εὐῶδες θυμίαμα τίς εὐχές καί τούς ὕμνους τῶν ἀδελφῶν.

Ἡ βυζαντινή μουσική εἶναι ἀναπόσπαστο στοιχεῖο τῆς ἐμμελοῦς ἀπόδοσης τῶν ὕμνων, στήν ὁποία ἐπιδίδονται μέ ζῆλο οἱ ἀδελφές γιά τήν ἀρτιότερη ἐκτέλεση καί τό εὔρυθμον τῶν ἀδομένων.  Μέ τό ποικίλο πλέγμα τῆς πολυηχίας καί τόν λεπτοδιαστηματικό πλοῦτο της χρωματίζει κατανυκτικά τήν λατρεία καί μιμεῖται τόν ἀσίγητο  ἀγγελικό ὕμνο ἐν οὐρανοῖς, ἐκ χοϊκῶν χειλέων.

Στίς 3 π.μ. «  ἐν νυκτί βαθείᾳ, τῶν ἀνθρώπων καθευδόντων ἀπάντων καί θηρίων καί κτηνῶν » ( Ἱεροῦ Χρυσοστόμου Βareille 4), ὁ βαρύγδουπος ἦχος τοῦ ταλάντου ἐγείρει τίς μοναχές καί συνάγει ἐπί τό αὐτό γιά τήν ἀπόδοση εὐχῶν στόν κοινόν πάντων Δεσπότην. «  Γλυκύς ὁ ὕπνος, ἀλλ οὐδέν γλυκύτερον προσευχῆς » ( Ἱεροῦ Χρυσοστόμου Βareille 4) καί συντυχίας μετά τοῦ Θεοῦ. «  Ἐξεγερθέντες τοῦ ὕπνου, προσπίπτομέν σοι ἀγαθέ καί τῶν ἀγγέλων τόν ὕμνον βοῶμέν σοι Δυνατέ….»(Ἐωθινή προσευχή 1ο τροπάριο).

Τό δέ ἀποκορύφωμα τῆς μακρᾶς ὀρθρινῆς Άκολουθίας, εἶναι ἡ τέλεσις τῆς ἀναιμάκτου Θείας Λειτουργίας, τήν ὁποία ἐμπόνως καί ἀδιαλείπτως μυσταγωγεῖ ὁ Γέροντας π. Φίλιππος, ἐδῶ καί εἴκοσι ὁλόκληρα χρόνια, μνημονεύοντας χιλιάδες ὀνομάτων, εὐεργετῶν, δωρητῶν, ἐλεούντων καί διακονούντων ἡμῖν. Καί οἱ ἀδελφές μετέχουσαι τῶν θείων μυστηρίων καί ἐμπλησθεῖσαι τῆς σαρκός καί τοῦ αἵματος τοῦ Θεοῦ, γίνονται μέτοχοι καί κοινωνοί ζωῆς αἰωνίου καί ἀθανάτου καί ἀναλαμβάνουν ὄπλον φοβερόν «  τοῖς δαίμοσι καί πᾶσι τοῖς ὑπεναντίοις ».

Τό βασικό πρόγραμμα Ἀκολουθιῶν στήν “Ιερά Μονή ἔχει ὡς ἐξῆς τίς καθημερινές:

3.30´π.μ. – 7.30´π.μ. Μεσονυκτικό, Ὄρθρος, Ὧρες, Θεία Λειτουργία.

1μ.μ. Παράκλησις.

4.30´μ.μ. – 5.30´ μ.μ.  Ἑσπερινός.

7μ.μ. τή χειμερινή περίοδο καί 8μ.μ. τήν θερινή, Ἀπόδειπνο.

Τίς Κυριακές ἡ πρωινή Ἀκολουθία 4π.μ. – 10μ.μ.

Σάββατο καί Κυριακή ὁ Ἑσπερινός στίς 5μ.μ.

Τήν Κυριακή μετά τόν Ἑσπερινό ἀκολουθεῖ Παράκλησις.

Κατά τίς Δεσποτικές, Θεομητορικές καί Ἐορτές μεγάλων Ἁγίων τό πρόγραμμα μεταβάλλεται καί τελεῖται Ἀγρυπνία ἤ πανηγυρικός Ἑσπερινός.